Jeszcze w tamtym roku choinkę przystrajali z Hanią… Kubą… Anią… by potem włożyć pod nią dla nich prezent. Dziś jadą na cmentarz by na grobie swojego dziecka położyć świąteczny stroik.

Przed nimi bardzo trudne Święta, bo nie zasiądą już razem przy wspólnym stole.

Nie czekają na Święta, bo dziś sprawiają im one ból. Rozdrapują ranę w ich sercu. Choinka, kolędy, prezenty… to wszystko przywołuje wspomnienia, które kiedyś były radosne ale dziś takie nie są. Dzisiaj nie czują “magii świąt” tylko niewyobrażalną tęsknotę i pustkę.

Któregoś dnia, po powrocie z ferii zimowych bardzo rozbolała go głowa i pojawiły się wymioty.
Natychmiast został zlecony tomograf. Badania pokazały, że ma guz na szyszynce, w nieoperacyjnym miejscu i pozytywne markery nowotworowe.
Poczatkowo terapia przynosiła efekty. Potem lekarze nagle odesłali nas do domu. Nie powiedzieli mi, że to dlatego, że to ostatni czas.  
W święta Bożego Narodzenia Michał poprosił stanowczo, żeby zrobić mu zdjęcie. Mimo, że nie znosił zdjęć. Teraz wiem, że zrobił to dla nas.  

Andżela była wspaniałym dzieckiem. Kochała konie. Potem zamieniła je na konie mechaniczne. Uwielbiała jazdę na motorze. 
Motor był jej drugą miłością. I na motorze zginęła. Na sekcji zwłok okazało się, że w wypadku pękło jej serce. 
Długo nie mogłam tego przeżyć.     Na jej pogrzebie nie było ludzi, nie chciałam tłumów. Chciałam być z nią sama. Żałobę też przeżywałam sama, rozwiedliśmy się z mężem.